Huilend naar school

En ja schatje. Dat duurt hij. Heel lang. Veel te lang.

Maar ik haal je niet eerder op. Want ik wil niet dat dat een optie voor je blijft.

Ik hou je niet thuis. Want je moet wennen aan dit ritme.

Ik weet dat je nog niet samen met andere kindjes speelt. Maar dit komt vanzelf.

Ik weet dat je van de juf alles moet opeten wat in jouw bakje zit. Ookal kan je niet eten, omdat je buikpijn hebt.

Ik vind mezelf een bewuste ouder. Ik ben me bewust van veel patronen, overtuigingen, en probeer mijn kinderen zo ‘vrij’ mogelijk te begeleiden in het leven.
Ik neem het systeem met een knipoog. Speel ermee. Kleur buiten de lijntjes. Doe dingen die niet mag. Van ‘de overheid’. Ik leer mijn kinderen autonoom te zijn. Baas in eigen lijf, hoofd en leven.

Ik breng heel bewust mijn kinderen naar school.

Ik heb thuisonderwijs serieus overwogen, maar in mijn optiek zou dat alleen werken (voor mij he), als ik een community, een tribe, met gelijkgestemden zou hebben. Gezinnen die ongeveer gelijk in het leven staan als wij. Waar we samen leuke dingen mee zouden ondernemen. Maandag bosdag. Dinsdag museumdag. Woensdag dierendag. Nou, je hoort het. Ik had het wel bedacht hoor! Maar ja. Misschien ooit 😊

Dus kiezen wij voor onderwijs hier bij ons in de buurt. ‘Gewone’ scholen.

Ik ken de regels, en overschrijd deze graag.
Dus, breng ik mijn huilende kleuter heel bewust naar school.
Geef ik mijn huilende zoon aan een vrouw die ik niet ken.
Draai ik mij bewust om, als hij huilt, en loop weg.
Kom ik hem niet eerder ophalen.

Deze beslissingen maak ik. En niemand anders. Het ‘moet’ van niemand.

En dat is, voor mij, het moeilijke.

Als je het systeem volgt, blind, het gezag van een leerkracht (of wie dan ook) heel serieus neemt en bij veel denkt ‘mag dat dan’, kan je je wat eenvoudiger verschuilen achter een ‘ja, maar zo hoort het’. Het is nu eenmaal zo. Kinderen moeten naar school.
Dan kan je, als ouder in dit geval, de ‘schuld’ naast je neerleggen. Het is verdrietig, of lastig, maar het moet nu eenmaal.

In mijn geval gaat dit niet op. Het moet van helemaal niemand. Ik doe dit zelf. Ik ben verantwoordelijk voor deze beslissingen. En dat is me toch een partijtje lastig!

(En ja. Ik besef me heel goed dat een ‘huilend naar school brengen’ een klein probleem is. Maar daar ben ik voor, dat is wat ik doe. Kleine dingen aanstippen. Omdat kleine dingen zoveel zeggen, en zoveel ‘voorwerk’ kunnen zijn voor de grotere dingen.)