De tegenvallende zomervakantie op dag 3

Samen hutten bouwen, naar het strand, 100 ijsjes eten, knutselen bij regen en picknicken.

De was wapperend aan de waslijn, tijd voor elkaar, kopjes koffie in de achtertuin, playdates met vriendinnen en kinderen, avondwandelingen met de hond en met mijn man de zon in de zee zien zakken.

Vind je het een té romantisch beeld?

Ja, ik ook.

Maar toch beeld ik het me zo in. Dat het zo gaat.

Dat de jongens in harmonie samen spelen, dat werk en privé in een vloeiend samenspel gaan. Dat ze het eten wat ik kook met plezier eten. Oh, en dat ik die hele zomervakantie ook niet ongesteld word. Dat ook.

Maar nee hoor. We zijn officieel op dag 3 van de zomervakantie en ik kom mezelf (alweer) enorm tegen. Alles valt me tegen. Vooral val ik mezelf tegen.

De laptop moet open op een ‘ik ben vandaag lekker bij de jongens’ dag.
Op een kantoordag moet ik eerder weg voor een privé afspraak.

Ik jongleer constant tussen de picknick moeder én die fantastische werkgever die ik allemaal zou willen zijn.

En ik ben het allebei nét niet.

Ik ben een mopperende picknick moeder (want ze maken ruzie en ze knoeien en ze zeuren), en ik ben een werkgever die niet voldoende tijd en aandacht geeft.

En ja, dat is allemaal mijn schuld.En ja, dat maakt mij ook enorm zielig. Oh, ik  ben heel zielig.

En ik mag van mezelf niet zo zielig zijn, want ‘je hebt het toch goed’, en ‘er is niets aan de hand’ en ‘wat maak je je nou druk’.

Dus ik ben zielig, omdat ik het niet goed doe.
Ik ben zielig omdat ik ongesteld ben (dat is sowieso een 10 op de zieligheidsscore).
Maar vooral ben ik zielig omdat ik niet zielig mag zijn van mezelf.

Man oh man.
Of vrouw oh vrouw 😉

Wat maak ik het mezelf toch weer enorm LASTIG.
Ik weet het allemaal wel hoor, ik lees de boeken, doe de trainingen.

Over het luisteren naar je gevoelens, emoties. Ze niet te negeren, of weg te zetten als ‘onzin’. Dat kwaliteitstijd met jezelf ook belangrijk is. Zelfzorg. Dat zelfliefde is dat er ruimte is voor welke ‘gekkigheid’ dan ook in jezelf.

Ik probeer het ook de jongens te leren, als ze boos of verdrietig zijn, dat het er gewoon mag zijn. Het is oké. Huil het er maar uit.

Het reguleren van emoties kan voor mij  best een uitdaging zijn. Ik heb het zelf namelijk niet zo geleerd, als kind. Een ‘vervelende’ emotie, als boosheid of verdriet, is natuurlijk een stuk fijner als het weg is. Er niet meer is. Dus doen veel ouders heel veel moeite om hun kind te ‘helpen’ om deze emoties weg te krijgen.

Ben je boos? –  Dan ga je maar naar je kamer. Of kijk ik of ik je ergens mee om kan kopen.
Ben je verdrietig? – Wil je een snoepje? Of een mooie belofte dat je vanavond laat mag opblijven?

Alles om het kind af te leiden van de emotie, die (voor de volwassenen) niet fijn voelt.

Het is dus niet vreemd dat veel volwassenen nu niet goed weten hoe dat moet. Ruimte bieden voor wat je voelt. Zonder meteen er helemaal in te ‘baden’, om jezelf ermee te identificeren. Ik voel wat ik voel. En dat is voor nu helemaal oké. Misschien voel ik me over vijf minuten alweer helemaal anders. Maar voor nu is het goed zo.

Even betrekken op mijn eigen proces van zieligheid van vandaag:

Ik ben zielig – Ik mag me niet zielig voelen, ik stel me aan. (Negeren van de emotie.)

Ik ben zielig – Ohhhhhh wat ben ik zielig. Zooooo zielig. (Baaaaaaaden in de emotie. Ik wórd de emotie.)

Dus ja. Ik ken de theorie. En pas het soms weleens toe. Als ik niet ongesteld ben 😉

Vandaag kan ik het even niet vinden.

Weet iemand of chocola helpt? #askingforafriend