15 juli 2024
Er heeft nog nooit een revolutie plaatsgevonden met een kopje thee en nuance.
De Dolle Mina’s bestormden in 1970 de Universiteit van Nyenrode, omdat daar geen vrouwen werden toegelaten. Dit gebeurde niet met nuance, niet met een kopje thee, maar met actie. (De periode van bespreken was allang al voorbij.)
Als de vrouwen in de jaren voor 1919 niet op de barricades hadden gestaan, hadden jij en ik (ik ga er maar even van uit dat je een vrouw bent 😅) vandaag de dag niet mogen stemmen.
Al deze (vrouwelijke in dit geval) veranderingen gingen gepaard met protesten. Met demonstraties. Zelfs met gevangenisstraf.
Elke verandering in onze maatschappij komt voort uit wrijving. Uit een ongemak, een nood, een rebelse tegenbeweging. Een verandering komt nooit na een rationeel gesprek.
Ik krijg wat kritiek van gepassioneerde leerkrachten, die vinden dat ik zorg voor verdeeldheid door te zeggen dat er veel in het onderwijs momenteel niet goed gaat. Zij pleiten voor meer nuance in mijn bewoordingen en dat ik vooral meer mag benoemen wat er wel goed gaat.
Licht en liefde, weet je wel 😉
Zonder grappen, natuurlijk is het belangrijk om naar beiden te kijken, hier hebben ze gelijk in.
Er gaat namelijk ook enorm veel goed in het onderwijs. Er zijn veel fantastische leerkrachten. Er zijn veel stichtingen die goed werk doen, waar leuke scholen bij aangesloten zijn. Dat is er allemaal. En dat is superhard nodig.
Want er gaat ook een hele hoop niet goed. Ik spreek teveel moeders van kinderen die uitvallen. Ik spreek teveel moeders van kinderen die met buikpijn naar school gaan, áls ze al naar school gaan. En nee, dat hoeft niet perse door een stomme juf te zijn. Natuurlijk niet. Elk kind is anders, en heeft iets anders nodig.
Waar sommige kinderen helemaal ‘aan’ gaan van werkjes maken, van zelfstandig werken, van het fijne gevoel de to do lijst weg te werken die een ‘weektaak’ heet, gaan andere kinderen hier alles behalve goed op. Deze kinderen moeten naar buiten, of creatief bezig zijn. Meer met hun lichaam, dan met hun hoofd.
Ook zijn er kinderen die meer extrovert zijn, zij vinden een klas met 28 andere kinderen een feest. Kinderen die meer introvert zijn, en/of heel gevoelig lopen geheel leeg in een grote groep. Deze kinderen komen moe thuis, en hebben vaak de volgende dag geen zin om weer naar school te gaan.
Dit is geen fout van een juf. Of fout van een school. Dit ligt aan het schoolsysteem, dat wij al jaren hanteren. Veel te veel jaren, mijns inziens.
En dat kunnen jij en ik niet veranderen.
Of toch wel?
Als we de dialoog aangaan. Als we aangeven wat er wringt. En dit geldt natuurlijk voor zowel de ouder als de leerkracht zelf. Doe eens gek. Schiet eens uit de bocht door te zeggen ‘Dit past niet (meer) bij mij’, of ‘Hier sta ik niet achter’, of ‘Zou dit niet anders kunnen?’. Ieders stem is zo waardevol om te horen. En bij een gewenste verandering, júist.
Er heeft nog nooit een revolutie plaatsgevonden met een kopje thee en nuance.
