Het verhaal van de weggelopen Spaanse hond en de chagrijnige buurman

Onze andere hond Bobbie was al snel vrienden met Flip, net als onze kat Bibi. Onze Spaanse kater daarentegen, Veo, moet nog even wennen. Je zou denken dat ze allebei uit Spanje komen, dus dezelfde taal spreken, dat dat makkelijker zou moeten gaan, maar helaas peanutbutter 🥜

Flip gaat elke maandag met mij mee naar kantoor. Het is een gezellige kantoorhond, en blijft lekker om ons heen dartelen. We vermoeden dat zijn vorige baasje ervan hield hem lekker op schoot te houden, want bij één van ons op schoot is zijn lievelingsplek!

Omdat de temperaturen (THANK GOD!) nu lekker wat hoger zijn, laten we de deur van kantoor vaak open, voor de frisse lucht. Flip blijft toch wel bij me in de buurt. Dacht ik.

Ik zat in de keuken te werken, tot ik rond 12:00 dacht ‘Goh, waar is Flip?’. Kim (mijn collega) en ik zetten de zoektocht in. Geen Flip. We liepen naar buiten, Flip roepend, om ons heen zoekend.

Een buurman die naast ons kantoor woont zat buiten op zijn bankje. Daar zat hij al de hele ochtend. Kim en ik bleven maar als een malle ‘Flihiiiiip’ roepen, en de buurman vertrok geen spier.

Ik besloot hem te vragen; ‘Heeft u een klein hondje gezien?’.De buurman keek me strak aan, en zei; ‘Ja.’.

That’s it. Hij zei ‘ja’. En keek zeer nors, met zijn armen over elkaar.

Oke… ‘Waar zag u hem dan?’ , vroeg ik dan maar.

Hij wees met zijn vinger naar links.

Kim en ik keken elkaar aan met een ‘is dit een grap ofzo’, de houding van de man was heel vreemd; alsof hij boos was op ons.

De man zei ‘Er kwam ook een dierenambulance, misschien is hij daarmee.’ 🚑

We liepen snel door, waar we onze andere Vitaily collega’s tegenkwamen, die lunch aan het halen waren. ‘Flip is kwijt!’, ging het door de groep.

Gelukkig kwam er een vrouw die vertelde dat er inderdaad nét een hondje door de Dierenambulance werd opgehaald.

Opgelucht en een beetje lacherig door de ophef en de gedachte aan die gekke kleine hond die de benen nam (en redelijk schaamtevol aan mijn kant) liepen we de 50 meter weer terug naar kantoor.

De buurman had gelukkig nu wél meer te vertellen; ‘Zoveel vrouwen op kantoor, en niemand die op die hond let? Jullie zijn OERsloom!’

Mijn hond was weggelopen. Ik liet de deur openstaan. Ik zat naast de deur, in de veronderstelling dat hij bij mij zou blijven. Hij had wel aangereden kunnen worden. Er heeft iemand, heel lief, de Dierenambulance gebeld, die direct in actie zijn gekomen en mijn hond hebben opgevangen.

Ik ben onoplettend geweest.

Oh, en ik ben ook slordig geweest, want ik heb ons adres nog niet in zijn chip aangepast. Als je Flip nu scant, vind je een Spaans adres. Ik heb geluk gehad dat hij niet meteen retour afzender is gegaan 😜

Samen met mijn andere collega, Anita, snelde ik naar de locatie van de Dierenambulance. Daar waren ze, denk ik, familie van de buurman. Of tappen ze uit dezelfde bron van levenslust, liefde en positiviteit 😉

‘Hier zijn uiteraard kosten aan verbonden mevrouw.’

‘U weet dat hij niet geregistreerd staat?’

‘U weet dat het adres op de chip Spaans is?’

‘Hoe heeft dit eigenlijk kunnen gebeuren?’

‘Waar wacht u nog op, qua registratie?’

‘Waarom duurt het registreren eigenlijk zo lang?’

‘Hij heeft de hele waterbak opgedronken, hij had enorme dorst. Het is ook zo heet buiten.’

‘Gelukkig letten de mensen goed op, hij liep op het fietspad!’

‘Voortaan maar goed vasthouden, de hond.’

‘We hebben expres even gewacht tot we hem meenamen, meestal loopt het baasje er wel ergens.’

Gelukkig heb ik Anita als getuige, want dit waren de letterlijke zinnen van de vrouwen van de desbetreffende Dierenambulance.

Er was nergens, écht nergens, een glimlach. Een warmte. Een opluchting. Een ‘he, wat vervelend, gelukkig is hij snel weer terecht!’.

Niets. Ik kreeg een standje. En heel veel kritische vragen.

Laat ik voorop stellen dat ik vind dat de Dierenambulance fantastisch werk doet. Wij maken zelf al jaren regelmatig geld over en hebben al tíg keer gebruik gemaakt van hun hulp bij gewonde dieren langs de weg. Ik vind het werk dat ze doen echt fantastisch.

Laat ik ook voorop stellen dat ik natuurlijk super slordig ben geweest met de deur.

Laat ik ook voorop stellen dat ik natuurlijk super slordig ben geweest met zijn registratie.

Maar hé. Ik hou van die gekke Spaanse toreador. Ik heb een foutje gemaakt, en de suffe administratie van het registreren ook nog eens voor me uitgeschoven.

Ik maakte mij zorgen om mijn hond, en voelde me echt een ontzettende sufferd.

Daar heb ik geen verontwaardigde buurman of pinnige Dierenambulance medewerkers voor nodig.

Ik haal een asielhondje uit Spanje, en zorg hiervoor met alle liefde die ik in mij heb.

En ik f*ck up. Ja, dat doe ik.

Dat doe ik de hele dag, door weleens dingen te vergeten, door slordig te zijn, door mijn kinderen soms af te snauwen als ik moe ben, door stomme passief agressieve opmerkingen naar mijn echtgenoot te maken, en dus ook door een saaie registratieklus niet meteen in orde te maken.

We doen allemaal ons best, elke dag, de hele dag. Sommige dagen zijn we op de top van ons kunnen, rocken we elke mail, elke app en elke opvoedingsstrategie.

En soms. Heel soms, maken we er een beetje een rommeltje van. Maar weet je, dat weten we zelf dan ook wel. We zijn al zo kritisch op onszelf. Op ons ouderschap, werknemerschap, (schoon)dochterschap en dus ook ‘baasje-van-hond-schap’. Sterker nog, níemand zo kritisch en lelijk tegen jezelf als jijzelf, vaak.

(En namens mijn lieve Vitaily collega’s te spreken, je weet wel, ‘al die OERslome vrouwen die allemaal niet op het hondje letten’ : ‘Kunnen al die zure mensen snotverdorie gewoon even ontzuren?!?)