6 juni 2024
Als zwanger worden niet vanzelf gaat
Ik sprak gisteren een vriendin die vier jaar geleden gestopt is met de pil met de wens om zwanger te worden. Ze is nog steeds niet zwanger.
Ze wilt absoluut (nog) niet naar het ziekenhuis voor behandelingen met hormonen, en geeft zichzelf nog een half jaar om het op de ‘natuurlijke’ manier te laten lukken.
Het bracht me terug naar mijn verhaal, die soortgelijk is.
Bijzonder trouwens, dat ik het ‘mijn’ verhaal noem. Terwijl het ‘ons’ verhaal is. Het voelde misschien wel meer als mijn traject. Mijn lichaam. Die faalde. Die niet deed waarvoor het gemaakt zou moeten zijn. Waar ik als pubermeisje al voor gewaarschuwd werd ‘Pas maar op dat je niet zwanger raakt!’. Wat iets dat dus totaal niet gebeurde 😉
Dus ja. Zwanger worden werd ik niet.
Ik stopte in juni 2007 met de pil.
En zwanger worden werd ik niet.
Ik ging speciale supplementen nemen.
En zwanger worden werd ik niet.
Ik ging mijn ovulatiedagen bijhouden.
En zwanger worden werd ik niet.
Ik ging temperatuurcurves maken.
En zwanger worden werd ik niet.
Ik ging naar de huisarts, accupuntuur, kinesioloog, homeopaat, osteopaat en weet ik veel wat allemaal.
En zwanger worden werd ik niet.
Ik ben blij, dat wij toen al (dat was 16 jaar geleden nog wat meer afwijkend dan nu) ervoor kozen om ons verhaal al snel met anderen te delen. Ja, de opmerkingen waren soms pijnlijk en verdrietig. Maar de liefde en hulp waren er ook!
We kregen tips. En ook veel grappen.
‘Moet ik het anders eens proberen?!’ zei een jolige vriend.
‘Je moet het gewoon loslaten, er niet zo krampachtig mee bezig zijn!’ zei een lieve vriendin.
Mensen in mijn omgeving werden per ongeluk zwanger.
Suffe BN’ers werden zwanger. Waarvan ik natuurlijk vond dat ik een betere moeder zou zijn dan zij.
Ik was verdrietig. Heel erg vaak verdrietig en erg alleen. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam en ik snapte er niets van.
Er kwam uit alle onderzoeken dat er ‘niets aan de hand was’. Dat vond ik wel een beetje jammer. Want nu kon ik niets aanwijzen als geldige reden. Wás er maar iets aan de hand. Dan kon ik het gooien op gekke slijmvliezen, trage zwemmers of een baarmoeder in een vorm van een Pokémon. Maar nee. Alles was prima. ‘Jullie zijn nog jong. Neem de tijd.’
En toen, na 2,5 jaar, midden in een verhuizing, bleek ik zwanger te zijn.
En ja, misschien had ik het toen wel een beetje opgegeven.
Was ik bezig met schilderen en behangen en sjouwen.
En niet met meten 😉
Dus heb ik het losgelaten in die maand? Waarschijnlijk. Zou dat mijn geheime tip zijn? Ach. Misschien.
De zwangerschap verliep prima.
Toen Noah een half jaar oud was, wilden we graag een tweede.
Nou ja, als je me een beetje kent/volgt, weet je dat er een leeftijdsverschil van 8 jaar tussen zit.
Er zat een miskraam tussen, die mij compleet verraste. Want dat zou mij niet gebeuren, dat gebeurt bij anderen. Na een paar weken zwangerschap ging het mis. Na een paar heel lange dagen kreeg ik een echo, en zei de echoscopiste ‘dat ziet er mooi schoon uit’.
Woorden die je niet wilt horen, als je zwanger bent.
Ik zoek betekenis in de dingen die mij gebeuren. Want, iets gebeurt niet voor niets, denk ik dan. Deze miskraam kan ik op de dag van vandaag nog steeds niet in een mooi vakje stoppen. Een vakje van betekenis. Het was rauw. Het was pijn. Het was gewoon spelen met iemand die graag een kindje wilt ‘Kijk je bent zwanger, wees maar blij! Oh nee, toch niet. Grapje!’. (Natuurlijk weet mijn hoofd heus wel hoe het zit met miskramen, dat het een ‘mooie’ selectie is van de natuur, en weet ik ook wel dat dit kindje nu een mooie rol op zielsniveau voor haar broers mag spelen. Maar ik had haar liever bij mij gehad.)
We hebben ook voorzichtige stappen in de VU gezet, voor IUI. We hebben één (mislukte) poging gedaan. We vonden het daar alles behalve fijn, maar, alles voor het grotere doel, toch?!
Ik moest weer eens naar de VU voor een meting van mijn eicellen. Dat moet zeer regelmatig. Je gaat dan in een klein hokje, met een mevrouw. Je kleedt je (van onderen 😉)helemaal uit, en gaat met je voeten in van die stijgers. Echokop erin en wroeten maar.
De mevrouw was klaar met de echokop, ze zat op haar kruk. Ik stond inmiddels met m’n blote zaakie tegenover haar. Ze zei, ik vergeet het nooit meer: ‘Misschien een beetje gekke vraag hoor; maar ben jij de vrouw van Richard de Leth? Ik vind hem zó goed!’.
Ik stamelde wat. Ik kleedde me aan. Ik trok de deur achter me dicht, en ben brúllend van vernedering en boosheid naar huis gereden. Ik ben nooit meer in de VU geweest. 😎
Toen ik uiteindelijk zwanger werd van James, deelde ik dit ook direct met iedereen.
Ik had bij de miskraam ervaren hoe fijn het was dat ik mijn verdriet kon delen. (En ja, toen waren er ook veel liefdevol bedoelde, maar kwetsende opmerkingen.)
Bij de zwangerschap van James zei iemand die ik tegenkwam ‘Ja, ik hoorde dat je zwanger bent, maar ik dacht, ik wacht nog even met het sturen van een kaartje.’.
Alsof een lief kaartje met ‘Gefeliciteerd met jullie zwangerschap!’ kwaad zou kunnen?
Ik heb de lieve ‘Gefeliciteerd met de zwangerschap!’ kaartjes van de ‘miskraam-zwangerschap’ allemaal bewaard. Ze zijn me nog steeds heel dierbaar.
Het verhaal van mijn vriendin haalde mij dus weer even terug naar mijn verhaal. En ik deel dit niet als een soort van therapie (terwijl het best therapeutisch is!), of een ‘kijk mij eens zielig zijn’, maar als een kleine hart onder de riem.
Je weet niet waar een ander misschien doorheen gaat. Of doorheen is gegaan.
Picture perfect is misschien alleen maar voor de picture.
Oh ja. Je kan sups nemen, op je voeding letten, je benen na afloop in de hoogte gooien tot je een ons weegt. Heus. Maar soms is het ook gewoon lekker niets van dat alles. In onze ‘fixable’ en manifesteerbare cultuur is dat soms moeilijk. Maar soms is het wat het is.
En oh ja, mensen wensten mij een ‘OERsterke bevalling’ toe. Het werd een keizersnede 😉
