Bedtijd

Ik kijk soms al vanaf 4 uur in de middag naar de klok; ‘Wanneer is het eindelijk bedtijd…’. En dan ís het bedtijd, word er gespookt. Dan is mijn potje geduld echt gewoon compleet leeg, op, nada, niets meer. Ga gewoon slapen. Alsjeblieft. Er ligt nog een was die ik op moet vouwen, de vaat van het avondeten moet worden gedaan, de hond uitgelaten, de boodschappenlijst voor morgen moet worden gemaakt. Oh, en ik wil ook nog even jullie sexy vader knuffelen eigenlijk. Ergens in die tijd.

Toen wij op Mallorca kwamen te wonen, wilde ik het anders doen. Het eeuwige gemopper van mij, het onrustige gevoel bij bedtijd, dat wilde ik niet meer. Ik wilde er zijn. Onze oudste heeft inmiddels geen begeleiding meer nodig, sterker nog, die gaat vaak later dan wij naar bed.

Ik heb met James, onze jongste, afgesproken dat wij hier elke avond met hem mee naar bed gaan. Hij heeft hier een tweepersoonsbed, en om de beurt, iedere dag wisselen Ries en ik elkaar af, en gaan wij dan bij hem liggen, tot hij slaapt. We lezen een boekje, en gaan dan heerlijk samen liggen.

Bedtijd is 180 graden gedraaid; van, oprecht, het vervelendste moment van de dag, naar by far het fijnste één op één moment met onze kleine. Hij geniet volop. Hij kletst, we lachen, we kietelen en kroelen. Na een kwartiertje begint hij te gapen, en heerlijk diep te zuchten, en gaan we ‘slapen’. (Hij dan, ik ga heerlijk liggen.) Bijna elke avond is de laatste zin voordat hij in slaap valt ‘Ik hou van jou, mama’. Of ‘Ik vind jou lief’. Hij is gelukkig, tot in zijn tenen. En ik met hem.

Het bedtijd duurt ongeveer een half uur. Van samen in bed liggen tot slapen. En ik geniet met volle teugen. Richard ook. Die moet ik bijna altijd weer wakker maken, hij neemt het samen in slaap vallen érg letterlijk.