Curlingmoeder in actie…?

Zo ook bij ons thuis.

Maar bij ons thuis, was het misschien nog even een iets grotere omschakeling.

Wij hebben vorig jaar een jaar op Mallorca gewoond. De kinderen kregen er thuisonderwijs. We zetten geen wekker, we hadden geen schema’s, en leefden met de dag. Mañana mañana, wij pasten wel in het Spaanse ritme!

Het is dus behoorlijk wennen, met het Nederlandse regime weer. (Gelukkig werkt de Nederlandse temperatuur nu wel lekker mee!)

Het Nederlandse onderwijssysteem is iets waar ik al een tijdje mee in de knoei zit. Met mezelf. Als leerkracht voelde ik me niet meer op mijn plek voor de klas. Een oud-collega zei van de week tegen me; ‘Waarom kom je niet terug? Als iets je niet zint kan je het toch gewoon aangeven? En doe je het lekker zoals jij het wilt’. En zo is het natuurlijk ook. Ik kan voor verandering zorgen, als ik er zelf ook (weer) deel van uit maak. Hier ga ik nog maar eens over nadenken…

Want ja hoor. Noah kwam thuis, na de eerste les van een vak, waarin de docente aangaf, dat als ze hun boek, schrift óf pen zouden vergeten bij een les, de kinderen zich de volgende dag om 08:00 uur moesten melden.

Ik snap het hoor, pubers. Ze vergeten de hele dag alles. ALLES. En je wilt ze actief houden.

In mijn optiek is dit gewoon een soort dreigen. Het is straffen en belonen. En dat systeem, straffen en belonen, past mijns inziens niet meer echt in deze tijd.

Maar wat nu, als ik zo’n softe ‘curling-moeder’ blijk te zijn…? En ik dus enorm mijn kind aan het pamperen ben?

Mijn beste vriendin is docente Duits op de middelbare school, en van haar verhalen sla ik altijd stijl achterover. Los van de enorme brutaliteit die kids blijkbaar etaleren op de docenten, zijn incomplete spullen aan de orde van de dag.

Dat je een keer iets vergeet, lijkt mij te kunnen. Toch? We vergeten toch allemaal weleens iets? Maar waarom zou je daarvoor direct gestraft moeten worden?

Maar hoe kan het, dat er zoveel leerlingen zijn, die chronisch hun spullen niet op orde hebben, te laat komen, en er blijkbaar dus ook, tja, ik zeg het maar gewoon zo, schijt aan hebben? Wat doen de ouders? Helpen die mee? Kijken die mee? Stimuleren deze ouders hun zelfstandigheid?

Nu Noah in de tweede zit, zijn dit nu topics voor ons.

En ik weet niet, wat ik ervan vind, dat Noah op zijn eerste lesdag van een docent al zo’n lekker dreigement mee krijgt. Wat zegt dat over het vertrouwen? Is dat een fijne start? Advocaat van de duivel; zou het niet juist erger worden, omdat we er meteen op les 1 al zo de nadruk op leggen? (Geloof mij, pubers vinden het heerlijk om te schuren tegen alles wat níet mag…)

Anyway! Boeiend! Ook hoe ik hier dus mijn weg als ouder vind. Want ja, ik zou er zeker wat van vinden als Noah zich maandag vroeg moet melden omdat hij zijn schrift is vergeten. Ik hoop dat er met meer geduld en liefde naar hem wordt gekeken. Dat hij geholpen wordt. Dat probeer ik thuis ook te doen.

En ja. Laat hem gerust het hele schoolplein vegen als hij steeds van alles vergeet. Ik kom persoonlijk de bezem brengen!