Directeur op stelten

Er is niets veranderd aan deze leerplicht, in de afgelopen 122 jaar. Maar wij zijn wel veranderd. De maatschappij is veranderd. Onze banen zijn anders, onze huizen.

Onze kinderen worden verplicht om 5 dagen in de week, 40 weken per jaar, op een stoeltje te zitten in de klas. Omdat dat ‘goed’ is voor het kind. Voor hun cognitieve ontwikkeling. Maar, zeg je dat je wilt reizen, en de lesstof wel mee wilt nemen, om onderweg te kunnen leren, dan is het ook niet goed, want dan missen ze teveel van de sociale ontwikkeling.

Noah zat in groep 3, toen wij voor zes weken naar Australië zouden gaan. Richard zou daar twee weken moeten werken, en we wilden er iets langer blijven. In het kader van ‘nu we er toch zijn’. Als leerkracht wist ik, dat de directeur ons geen goedkeuring hiervoor kon geven. De directeur van de basisschool heeft het recht om kinderen maximaal 10 ‘schoolvrije’ dagen per jaar te geven. Denk aan een uitvaart, of een belangrijk jubileum, óf als de ouders seizoenswerkers zijn, en niet in de schoolvakanties op vakantie kunnen gaan.

Ik wist dat wij hiervoor bij de leerplichtambtenaar moesten zijn. Maar, omdat ik het vervelend zou vinden dat school het via de leerplichtambtenaar zou horen, heb ik eerst een gesprek aangevraagd met de leerkracht. Linda, de juf, was heel meewerkend, en liet me weten dat ik alles mee kon nemen naar Australië wat ik maar wilde, zodat hij toch zijn schoolwerk kon doen, en niets hoefde te missen.

Vervolgens liep ik naar de directeur, die geen tijd had. De volgende dag sprak hij mij aan op het schoolplein. Er stonden nog wat ouders om mij heen. Hij was boos, en zei dat hij mij natuurlijk nooit goedkeuring zou kunnen geven (waar ik ook niet om wilde vragen), en dat, als hij het al zou kunnen geven, hij het mij ‘natuurlijk nooit zou geven’. Want, was ik me wel bewust dat de Cito toetsen in februari al zouden zijn? En dat hij sociaal zo ontzettend veel zou missen, in deze belangrijke december/feestmaand? Hij noemde me onverantwoordelijk. Na deze ‘tirade’, legde ik uit wat ons plan was. Lesstof meenemen. Vrijstelling vragen bij de leerplichtambtenaar. En, de directeur zei, ‘Als Richard er heen moet voor werk, hoeven jullie toch niet mee?”. Ik zei, dat ik ook heen moest (het is immers ook mijn bedrijf). Toen kwam de mooiste zin ‘Dan kan Noah toch bij iemand anders blijven? Bij opa en oma bijvoorbeeld? Dan kan hij tóch naar school.’

En dit slotakkoord maakte mij nog meer bewust van wat ik al voelde. Wij gaan. Punt uit.