1 september 2023
Een broertje erbij
Vorige week liepen we samen in Valldemossa. Mallorca, Ries en ik, met de jongens.
In de verte kwam er een vrouw aangelopen, met een baby in een draagzak, op haar borst. Ze aaide met haar linkerhand over het ruggetje van de baby, in gedachten verzonken.
Ik keek naar haar, en voelde wat ik altijd voel als ik babies zie; vertedering, en een ‘ahhhh nog eeeeeeeentje dan??’ gevoel. (En nee, ik wil er niet nog eentje, maar biologie en hormonen zijn soms moeilijk te vatten.)
Terwijl ik haar na keek, zag ik achter haar haar partner lopen (daar ga ik maar even van uit), samen met een jongen, van een jaar of 8. Ze volgden haar samen naar een tafeltje van een restaurant.
Ik keek naar de jongen, en ik zag mijn jongen. Mijn jongen van 8 jaar, die ook een babybroertje kreeg. Ik zag de moeder, met de draagzak, en ik zag mezelf.
Ik vond het moeilijk, om een tweede te krijgen, omdat ik het mijn oudste ‘niet aan wilde doen’. Ik heb gebruld, toen de bevalling was begonnen. Dat we nooit meer met z’n drietjes zouden zijn. En dat dat mijn schuld was. (Theoretisch is hun vader mede handlanger hierin 😉)
Soms kan je in ene, door een gebeurtenis, een gesprek of een droom, iets in een heel ander perspectief zien. Dit was voor mij een moment, om later in de week, maar even apart met Noah te kletsen, in de auto.
‘No, hoe was het voor jou, om zomaar in ene een broertje erbij te hebben?’
‘Het moet voor jou soms ook heel lastig zijn, om rekening te moeten houden met hem.’
Het gaat allemaal om perspectief. Ik vind, dat ik Noah vanaf de zwangerschap al ‘goed’ heb betrokken bij de komst van zijn broertje. Ik doe nog veel dingen één op één met hem. We praten veel. Ik vink veel ‘goede opvoedingboxjes’ heus wel af. Maar soms, kan mijn ‘kijk mij eens een goede opvoeder zijn’ perspectief, iets heel anders zijn dan wat hij beleeft.
Misschien heeft/had hij juist andere behoeftes. Behoefte aan andere dingen, dan de dingen die ik deed. Behoefte aan andere woorden, als de woorden die ik uitsprak.
Het was een mooi gesprek, waarbij ik zag dat zijn schouders wat zakten, en hij vanzelf wat verzachtte. Er is ook geen oplossing, of manier. Er is nu eenmaal een broertje bij. Dat is hun beiden zielenpad. Dus ja, ze slaan elkaar weleens de hersens in. En ze knuffelen elkaar ook regelmatig helemaal suf. Broederliefde.
