Een nieuwe start

Toen we nog in Mallorca woonden, hebben we James ingeschreven bij de Vrije School. Deze vorm van onderwijs spreekt ons aan. De Vrije School is in de afgelopen jaren enorm toegenomen aan populariteit, dus een plekje krijgen op deze school was een utopie.

Tot dit telefoontje kwam, afgelopen dinsdag.

James wilt niet. Hij wilt liever op zijn huidige school blijven. Op 50 meter lopen van ons huis. Waar hij bijna elke dag nog huilend naartoe gaat.

Gisteren was ik bij de tOER in het theater van Ries. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, maar wat was het tof! Hij sprak ook over de ‘korte pijn, lange fijn’ (even in mijn woorden). Dat wij mensen vaak geneigd zijn te kiezen voor comfort. Pijnvermijding. We blijven graag bij wat is. Verandering is eng.

Dit zag ik ook bij James. Hij heeft het niet perse naar zijn zin op de school waar hij nu op zit, maar de gedachte aan iets totaal nieuws, en dus engs, doet hem besluiten te zitten waar hij zit. Dan maar elke dag met buikpijn naar school, maar weten waar ik aan toe ben, dan dat ik aan een nieuw avontuur begin.

En weet je wat ons als ouders is geleerd? Dat het zielig is, en verdrietig, en stom, en vooral NIET DE BEDOELING, als onze kinderen bang zijn. Of verdrietig zijn. Of boos zijn.

Vanmorgen had James zijn allereerste schooldag op zijn nieuwe school.

Hij huilde al toen hij zijn bed uit kwam. Hij wilde niet.
Ik mocht hem niet tillen, niet knuffelen, ik mocht niets zeggen. Hij duwde me weg.

‘James? Ben je boos op mij?’
‘JA!’ (Nou. Dat was duidelijk.)

Ik voelde zijn boosheid zo goed. Ik begreep het zo goed.

‘Ik snap dat je boos bent op mij. En weet je? Als ik jou was geweest, zou ik ook boos zijn op mij. Het is helemaal niet leuk, als je ergens niet heen wilt, en je moet toch.’

Hij glimlachte, en ontspande meer. Hij was niet meer boos.

Soms is het gewoon zo fijn, als er iemand is die je gevoelens serieus neemt.

Die luistert, zonder oordeel.

Ken je dat, dat je een probleem uit bij iemand, je partner bijvoorbeeld, en dat diegene dan direct in een ‘oplos-modus’ gaat? En jij alleen maar meer geïrriteerd raakt? Soms is het enige dat je wilt, is gehoord worden. Erkend worden in hoe jij je voelt.

Dat geldt voor onze kinderen net zo.

Als ik anders had gereageerd (en dat doe ik heus weleens hoor. Ik had nu gewoon een goede dag 😊), had ons gesprek, onze ochtend en misschien wel het afscheid nemen bij school heel anders gegaan.

Want het ging goed. We werden liefdevol ontvangen. Door de andere kinderen, door ouders in de gang, en door de juf. Ik zag hem ontspannen.

Soms weten we als ouders niet of we de ‘juiste’ keuze maken.

En verdorie. Wat willen we toch graag de juiste keuze maken!

Als we beslissingen maken vanuit ons gevoel, onze onderbuik, onze intuïtie, onze hogere zelf, hoe je het ook noemen wilt, is het altijd de ‘juiste’ keuze.

Maar wat zou ik soms willen dat ik een glazen bol had, en kon zien waar een keuze ons heen leidt! 😊