12 juni 2023
Peuterspeelzaal
Noah was 2,5 jaar oud, en ging niet naar een kinderdagverblijf, omdat ik 4 dagen thuis was, en hij 1 dag in de week naar de opa’s en oma’s ging. En aangezien het belangrijk werd gevonden dat hij met andere kinderen zou spelen (dan leert hij samen spelen,
2,5 jaar oud was hij, met zijn kleine rugtasje met een schoon setje kleren (want kinderen van die leeftijd hebben nogal eens een ongelukje) naar de peuterspeelzaal. Hij wilde niet. ‘Ik wil bij mama blijven’. Maar, het zou goed zijn voor hem, voor zijn ontwikkeling.
Hij huilde op de heenweg. Ik mocht even blijven; hij bleef op mijn schoot. Ik zei gedag. Hij huilde. Hard en diep verdrietig. De juf nam hem over. Hij stond achter het raam, met de juf, huilend, terwijl ik over de stoep, zwaaiend (en huilend) wegliep.
Want zo hoorde het.
Kinderen horen met andere kinderen te spelen.
Kinderen vinden dat nu eenmaal moeilijk, weggaan.
Dat komt omdat hij dat niet gewend is, omdat hij altijd maar bij jou is geweest.
De eerste paar keer, de eerste paar weken, bleef dit zo. Hij huilde. Hij wilde niet. Hij wilde bij mij blijven. Ik zette door. Want ja, als je toegeeft, dan leert hij dat hij zijn zin krijgt. (Oeh, nu ik dit zo hard opschrijf, raakt het mij. Want ja, dit dacht ik écht! ‘Zo ging dat toen.’)
Dus, ik zette mijn schouders eronder, negeerde de stem binnenin mij, en zette door. En ja hoor, na een paar weken stopte het huilen, en ging hij alleen nog maar met ‘frisse tegenzin’ heen. Hij vond het, als hij er eenmaal was, best leuk. Als hij mocht kiezen, bleef hij het liefste thuis.
Hij is op de peuterspeelzaal gebleven tot hij 4 jaar oud was.
Toen ‘mocht’ hij naar school. En begon dit helemaal opnieuw.
