Zwemles

Noah was 5 jaar oud, en niet echt een fan van zwemmen. Samen naar het zwembad gaan was helemaal prima, maar water in zijn oren en neus, niet echt. De ouderwetse vorm van zwemles zag ik dus niet zitten. Een keer, of twee keer in de week in het zwembad zitten, met een kind die bang is, en tegen de lessen op ziet… Nee, dank je.

Ik pakte het natuurlijk veel slimmer aan. Een spoedcursus. Een X aantal weekenden achter elkaar zwemmen, en hop, je diploma. Even door de zure appel heen bijten. Ja, en díe zin, die had bij mij natuurlijk al wat alarmbellen af kunnen laten gaan. Oh, ik denk trouwens wel dat die afgingen hoor. Maar he, kop in het zand. Zure appel.

De leraar bleek een hele strenge man te zijn. Poeslief hoor, in het begin, en tegen ouders. Maar als kinderen moesten huilen, of bang waren, dan hadden de kinderen wel een probleem. Ouders werden dan uit het zwembad verbannen, want ‘het is moeilijk voor de kinderen om jullie dan te zien’. Prima. Snap ik. Sorry No, wij zijn even buiten. Ja, we gaan je, nu je super bang bent, zeker in de steek laten. Dat moet van de leraar.

De leraar was streng, en weinig empathisch, maar zijn dochter, dat was me er eentje. Die had gewoon echt een hekel aan kinderen. Alles aan haar straalde dat uit. Zij gaf ook les.

Noah was bang. Bang om te verdrinken. Want, bij een spoedcursus, gaat alles snel. Je gaat snel in het diepe, en hij zakte steeds een flink stuk onder water. Hij vocht, terwijl hij iets deed wat in de verre verte op zwemmen leek. Hij vocht voor zijn gevoel, voor zijn leven.

Na een les vertelde Noah in de kleedkamer wat de juf had gezegd. Ik werd woedend.

Ze zei (ik heb het nog in mijn mail staan namelijk, ik weet het nog precies); ‘Hoe oud ben jij? 5? Weet je hoe oud kindjes zijn die huilen? 0!’ En ze zei ‘Als je nog een keer gaat huilen blijf jij een uur langer zwemmen!’

En wat deed ik, woedend als ik was? Ik stuurde een boze mail. Waar ik niets op hoorde. En gaf Noah wat bemoedigende woorden, en stuurde hem weer naar de les. Mijn, letterlijk, doodsbange, 5 jarige jongetje. Want, we hadden immers voor het hele pakket betaald, en het waren ‘nog maar 5 dagen’.

(Therapie kosten op latere leeftijd zullen wij uiteraard aan onze kinderen schenken)